08.

Rozdział 8. Bezpańscy
Do czytania polecam: https://www.youtube.com/watch?v=Yj6V_a1-EUA

 Magiczny ogień wesoło trzaskał w kominku w domostwie Weasley’ów, pokonując chłodek wpadającego przez otwarte okno późnosierpniowego wieczornego wiatru. Świeże powietrze, niezbyt jeszcze zanieczyszczone coraz bardziej rozwijającym się miasteczkiem zza wzgórza, otrzeźwiało umysły zgromadzonych w salonie domowników i gości. Czwórka dorosłych, jedno śpiące na kanapie dziecko, kot, sowa i mała wiewióreczka, przytulona do najmłodszej uczestniczki sympatycznej rozmowy, mającej znamiona dyskusji składało się na niewielkie forum, rzucające od czasu do czasu kolejny temat do rozmowy.

Hermiona siedziała najbliżej kominka, czując, że późnowieczorne powietrze nie oszczędzi jej niewystarczająco zasłoniętego przez krótkie spodnie i koszulkę na ramiączkach ciała, jeśli ta zdecyduje się na powrót do domu teleportacją z takim skutkiem jak dzisiejszego południa. Chorobliwa chudość, do której wciąż nie chciała się przed samą sobą przyznać, potęgowała tylko jeszcze odczuwanie chłodu przedjesiennego wieczoru, więc bliskość ognia była dla niej miłym towarzystwem. Żyjątko na jej kolanach, przytulone do jej ciała, też ogrzewało ją ciepłotą swojego futerka, czując się w jej ramionach najbezpieczniej.

Państwo Weasley – Molly na kanapie, Artur wyciągnięty w starym fotelu – uśmiechali się ukradkiem do siebie, od czasu do czasu rzuciwszy ciepłe spojrzenie w stronę młodej kobiety, choć we wzroku pani domu można było wyczuć wciąż wielką troskę i strach o stan dziewczyny.

Remus cieszył się na jej widok, choć nie cieszył go powód jej wizyty – dość przykra rozmowa na temat jego powrotu do Hogwartu była już jednak za nimi i wiedział, że przekonał Hermionę do tego, że ma rację, zdecydowawszy się na pozostawienie Teddy’ego pod opieką babci malca. Andromeda była najodpowiedniejszą osobą, by zająć się chłopcem podczas gdy ojciec – tak czy siak znikający z jego życia wraz z powtarzaną cyklicznie przykrą dla niego fazą księżyca – odda się z powrotem nauczaniu młodych, chłonnych umysłów. Oczywiście, to nie była jego inicjatywa. Minerwa McGonagall planowała to już od momentu, w którym informacje z placu budowy były pozytywne. Czary, jakie spowodowały, że Hogwart zmienił się w jedną wielką kupę gruzu, w końcu zostały przełamane, a to znacząco przybliżyło powrót uczniów w szybko odbudowywane mury zamku.

- Nie rozumiem, Remusie. Czy śmierciożercy rzucili jakiś urok na mury, że nie można było ich odbudować? – zapytała Hermiona marszcząc czoło.

Remus westchnął, przypomniawszy sobie, co działo się z czarodziejami, gdy tylko przekraczali próg – choć trudno było mówić o fizycznym progu – zamku w gruzach. Podejrzewał, że Hermiona nie zdążyła zauważyć, że jej specyficzny stan i nad wyraz wrażliwe reakcje na odnajdywanych wśród gruzów zmarłych, zdwajały swoją siłę w obrębie murów Hogwartu. Zresztą, nie tylko ona, ale dużo bardziej doświadczeni czarodzieje, popadali w depresję, nie wiedząc, co tak właściwie się z nimi dzieje.

- Wciąż się nad tym zastanawiamy. Nie możemy dojść do tego czy to właściwie jakaś klątwa, czy nieznane nam dotąd magiczne stworzenie.

Remus westchnął głęboko.

- Jak to magiczne stworzenie?

- Z naszego wywiadu wynika, że Anthony Nott nie zmienił się zbytnio od czasów szkoły i przejawiał dość specyficzne, żeby nie powiedzieć c h o r e zainteresowanie rzadkimi magicznymi stworzeniami, a Tom… - Lupin zawiesił głos. – Cóż, nie miał nic przeciwko eksperymentom zwłaszcza, gdy obiekt testów często krzyczał.

Hermiona wzdrygnęła się, czując jak dreszcze rozpoczynają nerwowy maraton po jej plecach. Co jak co, ale ona doskonale wiedziała, że tortury były jednymi z ulubionych rozrywek Czarnego Pana i jego mrocznej świty.

Dziewczyna odetchnęła kilkakrotnie, walcząc z atakiem paniki i wspomnieniami, po czym przełknęła głośno ślinę i objęła ramionami kolana.

- Chcesz powiedzieć, że Obscurusy na ulicach Londynu to wynik jego eksperymentów? – zapytała szeptem, ledwo otwierając usta. Z ostatniego Proroka Codziennego, który wpadł jej w ręce za sprawą trudnej w pożyciu nieznanej sowy, dotarły do niej informacje, że w czasie, gdy Hogwart był nieczynny, a Durmstrag i Beauxbatones oraz pomniejsze szkoły magii w Europie nie zdecydowały się na przyjmowanie angielskich, zwłaszcza o mugolskim pokoleniu, czarodziejów – w samym Londynie odnotowano trzy przypadki Obscurorodzicieli. Najtragiczniejsze było jednak to, że w momencie odkrycia przez dorosłego czarodzieja, Obscurus nie tylko gwałtownie opuszczał ciało swojego czarodzieja, zabijając go, ale także przenosząc się z miejsca do kolejnego małego ciała. I proces się powtarzał. Minister Magii wraz z powołanym z emerytury Newtem Scamandrem próbowali jakoś to rozwiązać, ale do tej pory nie udało im się ani schwytać tej niezwykłej formy Obscurusa, ani uratować małego czarodzieja.

- Z tego co wiem, to tak.

Słowa Lupina rozbrzmiały w nieprzyjemny sposób po pokoju.
- Mało tego - odezwał się ciężko wzdychając Artur. - Obawiamy się, że to dopiero początek tego, co wylazło z podziemi posiadłości Malfoyów. A nasz jedyny informator godny zaufania umarł, gdy ratował Was i przenosił do Muszelki.
Kolejne ciężkie westchnięcie rozbrzmiało w pokoju. Hermiona z jednej strony poczuła się okropnie na wspomnienie domowego skrzata, któremu zawdzięczała życie, bo nie wątpiła w to, że gdyby Zgredek nie pojawił się w odpowiednim momencie, dziś wojna jeszcze by trwała, a ona - i prawdopodobnie Harry i Ron - byliby tylko męczennikami ze sztandarów. I pewnie na niewiele by się zdali... Z drugiej strony w jej sercu rozkwitła duma, bo jeszcze kilka wiosen wcześniej nikt nie uwierzyłby domowemu skrzatowi, a na pewno nie doceniałby go tak, jak robiło to teraz Ministerstwo Magii, reprezentowane w tej chwili przez Artura Weasley'a.
- Wciąż zapominacie o...
- Nawet nie wspominaj mi o tym synu śmierciożercy! Nott, jakkolwiek nie miał by na imię, nigdy nie będzie wiarygodnym źródłem informacji. Kropka. O czymkolwiek byś nie mówił, Remusie! - Artur poczerwieniał na twarzy, ciekawie kontrastując z białymi resztkami niegdyś rudych włosów. 
- Nott? - rzuciła dziewczyna, spoglądając to na wilkołaka, to na pana domu. 
- Tak, ten mały gnojek, Teodor. Syn Anthony'ego. - Artur nie mal wypluł te słowa. - Wciąż nie wiem, Remusie, jak udało ci się wybronić tego bezczelnego gnojka przed Azkabanem.
Remus Lupin powstrzymał się od komentarza, a Hermiona postanowiła nie naciskać, choć nachmurzyła się słysząc, że kolejny człowiek samego Voldemorta pozostał na wolności.
Po chwili nieznośnej ciszy, Molly poderwała się na nogi i zawołała:
- Zrobiło się chłodno! Kto napije się mojej miodowej herbaty z cytryną?
Już kierowała się z powrotem w stronę kuchni, gdy Remus podniósł się z wyświechtanego fotela i otrzepał z niewidocznych okruchów po cieście czekoladowym, którym Molly napchała gościom brzuchy jakąś godzinę wcześniej. 
- Wybacz, Molly, ale będę się już zbierał. Mały potrzebuje się wyspać, a pewnie i Hermiona nie miała łatwego dnia po tym krótkim spacerze znad rzeki - powiedział, patrząc na dziewczynę z wyraźnie rozbawioną miną. Młoda czarownica zarumieniła się, gdy dotarło do niej, że ktoś musiał być świadkiem jej nieudanej teleportacji, a przynajmniej mieć swoich szpiegów, którzy mu o tym donieśli. Jak na zawołanie z ciemności za oknem wyłonił się Krzywołap i zgrabnie zeskoczył z parapetu, po czym ruszył w stronę swojej właścicielki.
- Przecież możecie zostać u nas! - wykrzyknęła niemal natychmiast pani Weasley, podpierając się rękami pod boki jej starym zwyczajem. - W domu jest dużo miejsca, a wracanie teraz w ciemności do Londynu nie jest miłą wizją... - zaczęła tłumaczyć, ale widząc uniesione ręce Remusa i podnoszącą się z podłogi Hermionę, odpuściła z wyrazem zawodu na twarzy. Molly bardzo tęskniła za czasami, gdy Nora była pełna ludzi, śmiechu dzieci, a nawet odgłosów kłótni. Teraz Weasley'owie nieczęsto mieli okazję gościć kogokolwiek, bowiem ich dzieci w większości miały już własne domy lub zajmowały się karierą, która nie pozwalała, by mieszkali wciąż w tej części Wielkiej Brytanii. 
- Remus ma rację, pani Weasley - mruknęła Hermiona, czując, że wsparcie Lupina przy teleportacji może okazać się jedyną realną szansą na uchronienie się przed długim spacerem, a do tego przed wylądowaniem w jakiejś fontannie, albo innej takiej niespodziance. - Czas na mnie - dodała, nie patrząc na gospodarzy, bo wiedziała, że zobaczy w ich oczach zawód. Z pewnością oboje chcieliby z nią porozmawiać o trudnej sytuacji, jak o niej myśleli, między nią a ich najmłodszym synem i mieli nadzieję na to w ciągu najbliższych godzin, jednak dla Hermiony temat tego związku pozostawał zamknięty na trzy spusty i nie miała ochoty o tym dyskutować, a na pewno nie z rodzicami Rona. 
Remus wziął na ręce Teddy'go, Hermiona pozwoliła nowej koleżance - wiewiórce - na stałe zadomowić się w kieszonce na jej piersi, zdziwiona, że umoszczony w jej ramionach Krzywołap zupełnie nie zareagował na kolejnego futrzaka przyklejonego do jego właścicielki. Następnie oboje pożegnali się cicho z domownikami Nory i wyszli w ciemną noc. 
Tuż po przekroczeniu barier ochronnych Nory - które w rzeczywistości nie zostały zdjęte, choć nie miały nic wspólnego z przygodami Hermiony z południa - dziewczyna westchnęła ciężko, czując, że musi się szybko przyznać Remusowi, że potrzebuje pomocy w teleportacji, jednak gdy zbierała się w sobie, by wydukać prośbę o pomoc, Lupin odezwał się:
- Właściwie, Hermiono, może dasz się namówić na tę herbatę w moim mieszkaniu w Londynie? - rzucił. Dziewczyna nie widziała wyrazu jego twarzy w ciemności rozpraszanej tylko blaskiem gwiazd. - Właściwie nie mieszkamy daleko od siebie - dodał tonem pełnym otuchy i wyciągnął rękę w jej stronę. 
Hermiona wiedziała, że Remus ma niesamowitą intuicję i jest jedną z najbardziej empatycznych osób, jakie znała, dlatego zgodziła się bez wahania, a już po chwili poczuła średnio przyjemne szarpnięcie w okolicach pępka, by po sekundzie odetchnąć powietrzem dużo bardziej zanieczyszczonym przez spaliny, niż to w okolicach Nory. 

W Londynie padało. Mokra mgiełka z drobnego deszczu osiadała na każdym, kto wyściubił nos poza ciepłe mieszkania, a temperatura, która jeszcze kilka godzin wcześniej osiągała rekordy ciepła, teraz spadała na łeb na szyję. Remus uchylił okna w swoim mieszkaniu, by zaduch ciepłego dnia trochę zrównoważył się z temperaturą na zewnątrz i zasiadł naprzeciwko okrytej kocem Hermiony. Upił łyk herbaty, odstawił kubek na stolik kawowy i utkwił wzrok w dziewczynie.

Grangerówna wolałaby, żeby coś powiedział, żeby zarzucił ją pytaniami, które pozwoliłyby przyjąć jej obronną postawę. Ale oskarżenia nie padły, bo Remus doskonale ją znał.

- Co mam ci powiedzieć, Remusie? – zaczęła z westchnieniem. – Że straciłam kontrolę nad własnym życiem? Że polazłam nie tą drogą na rozdrożu i nie bardzo wiem jak, ani czy w ogóle chcę wracać? Że nie wiem, co się ze mną dzieje i że wszystko mi szwankuje? Nawet nie umiem się porządnie teleportować! I nie wiem, co dalej. Ni w ząb… - powiedziała coraz bardziej wzburzona, po czym schowała twarz w dłoniach. 

Remus przez dłuższą chwilę nie mówił nic, pozwalając jej się uspokoić. Wiedział, że jej wzburzenie i jej wątpliwości to coś, z czym musi sobie poradzić. Mógł jej pomóc tylko motywując ją do pracy nad sobą. Na hybrydy dementora i czegoś, czego jeszcze nie zidentyfikowali, nie było innego rewelium. 

- Właściwie, Hermiono - zaczął, łapiąc palcem wskazującym i kciukiem za nasadę nosa, jakby coś go bolało lub mocno zastanawiał się, co ma powiedzieć - to nie oczekiwałem od ciebie takiego wyznania.

Hermiona rzuciła mu pełne zniechęcenia spojrzenie. 

- Sama nie wiem, co się ze mną dzieje. Zastanawiam się, czy to ta zmiana różdżki, czy coś innego, a może to po prostu ja tracę moc? - zapytała, bawiąc się magicznym patyczkiem wyjętym z małego plecaczka.

Lupin uniósł brew. Zmiany różdżek owszem, zdarzały się, po wojnie nawet kilkakrotnie, jednak to było coś, czego nie spodziewał się w tej sytuacji...

- Kiedy zdecydowałaś się zmienić różdżkę? - zapytał, wyciągając rękę po niepozorne drewienko. Obejrzał je dokładnie, podczas gdy dziewczyna mówiła:

- Właściwie to nie była decyzja. Poszłam do Olivandera, bo moja stara różdżka się złamała, Krzywołap jej trochę pomógł - powiedziała, rzucając uszczypliwe spojrzenie na zwiniętego przy Lupinie kota. - Chciałam kopię mojej, ale okazało się, że już do mnie nie pasuje. A ta jest wyjątkowa, ale podobno również bardzo kapryśna. - Dziewczyna westchnęła ciężko. - Proste zaklęcia mi wychodziły, jednak teleportacja już taka prosta nie jest - dodała, krzyżując ręce na podciągniętych pod brodę kolanach.

Remus zamyślił się przez chwilę. Dotąd był pewny, że depresja Hermiony jest przynajmniej w dużej części wynikiem działalności magicznych stworzeń z zamku, jednak zmiana, jaką przeszła, musiała mieć rzeczywiście inne podłoże. Nie wątpił, że taka metamorfoza nie była wcale niczym dziwnym po tym, co Hermiona przeżyła - najpierw horkruksy, które miały czas na nią oddziaływać, następnie ucieczka Rona z ich wspólnej wyprawy, stres, dwór Malfoy'ów, później smoki, Hogwart i w końcu odnajdywanie zmarłych - to musiało na niej odcisnąć piętno, zresztą jak na każdym czarodzieju, który przeżył to wszystko. Hermiona Granger była odważna i twarda, ale była kobietą, a każda kobieta ma swoją wrażliwość.

- Kiedy zapraszałem cię na herbatę, miałem zamiar opowiedzieć ci o pewnego rodzaju stworzeniach, które odkryliśmy i związanymi z tym konsekwencjami, bo myślałem, że Twój obecny stan - bez urazy - jest wynikiem ich wstrętnego oddziaływania, ale zmiana różdżki świadczy o tym, że to wcale nie musi być prawda - zaczął swoją opowieść Remus. Czarodziej ze spokojem i precyzją wyjaśnił, co w ostatnich miesiącach działo się w Hogwarcie. Udało się uzyskać w końcu zaklęcie, które po pierwsze wyrzucało stwory z zamku, choć autor zaklęcia postarał się, żeby nie robić im przy tym krzywdy.

- Cały profesor Scamander - zaśmiała się Grangerówna, która miała okazję poznać tego lekko stukniętego staruszka podczas odbudowywania zamku. Pomimo tego, że jego wnuk zginął z rąk Voldemorta, ten nigdy nie dał po sobie poznać, że jakoś to odczuł. Owszem, bywał zamyślony, ale zazwyczaj uśmiechał się do wszystkich i z pełnym spokojem i życzliwością, a czasem porządną dozą nieśmiałości, tłumaczył mniej doświadczonym magom, jak osiągnąć jakiś konkretny efekt we wzmacnianiu zaklęć przez wpływ magicznych zwierząt. Hermiona podziwiała ogrom jego wiedzy.

- A po drugie nieco łagodzi ono skutki ich oddziaływania. Niestety, rzucić umie je tylko kilkoro czarodziejów, a ja nie jestem jednym z nich - powiedział, kończąc myśl, choć uśmiechnął się na wspomnienie nieśmiertelnego granatowego płaszcza Scamandra. - Chciałem zaproponować ci wycieczkę do domu Scamandrów, jednak obawiam się, że w tym przypadku zaklęcie na niewiele się zda - dodał.

Hermiona uśmiechnęła się ze smutkiem. Opowieść Remusa przez chwilę dała jej iskierkę nadziei na to, że jej stan nie jest wynikiem jej zaniedbań, a przynajmniej nie tylko nich, jednak im więcej mówił jej były nauczyciel, tym bardziej była przekonana, że sprawa jej nie dotyczy. Mimo pozornego optymizmu, czuła, że jej nastrój a każdą chwilą się pogarsza i, że czas chyba wracać do domu. Faktycznie, Remus mieszkał tylko 3 przystanki metrem od byłej Gryfonki, więc ta była niemal pewna, że teleportacja tym razem jej nie zawiedzie, nie na tak małą odległość. Już miała się zbierać, gdy Remus zapytał:

- Wracasz do Hogwartu?

Dziewczyna rzuciła mu krótkie spojrzenie i od razu odwróciła wzrok. Wiedziała, że szykuje się pogadanka, a może i wykład, że powinna wrócić do szkoły, ale nie miała ochoty tego wysłuchiwać. Nie dziś. Była zmęczona i chciała już zasnąć w swoim łóżku.

- Nie wiem. Nie kontynuujmy tego tematu. Wiem, że wszyscy chcecie, żebym wróciła, ale nie mam dzisiaj siły na walkę na argumenty, Remusie - powiedziała na jednym wydechu. Remus zaśmiał się cicho.

- Dziś wyjątkowo bardzo chcesz uprzedzić fakty - powiedział rozbawiony, unosząc jedną brew. - Chciałem ci zaproponować staż i dodatkowe zajęcia z obrony przed czarną magią, które umożliwiłyby ci na przykład podjęcie pracy profesora Hogwartu, jeśli chciałabyś wrócić do zamku, ale zupełnie nie mam zamiaru zmuszać cię, ani tym bardziej bić się z tobą na argumenty, Hermiono. Jesteś dorosła. - Lupin zawiesił głos na moment. - To ty - nikt inny - wiesz najlepiej, co masz robić.

Grangerówna odetchnęła kilkakrotnie głęboko, po czym pokręciła głową i wstała.

- Późno już. Zastanowię się nad Twoją propozycją - powiedziała, wzięła zaspanego Krzywołapa na ręce i zniknęła z cichym pyknięciem.

Celowała w sypialnię, ale kapryśna magia poniosła ją do kuchni jej mieszkanka. Skorzystała ze zrządzenia losu i nakarmiła Krzywołapa, po czym zagrzała sobie kubek mleka, mając nadzieję, że łatwiej zaśnie.

Po przygotowaniu wielkanocnego koszyka na posłanie małej wiewiórki, nakarmieniu jej letnim mlekiem z miodem i po gorącym prysznicu zwinęła się w kłębek pod kołdrą w sypialni, ignorując, że co jakiś czas wylatywała i wlatywała ta durna bezpańska sowa, która zdawała się ją bacznie obserwować z zadowoloną miną, gdy tego wieczoru alkohol nie zagosicił w ustach dziewczyny. Zasnęła niedługo po tym, jak przeanalizowała propozyję Remusa, a jej sny były pełne hogwarckich korytarzy, mówiących portretów, feniksów spalających się na niebiesko i - nie wiedzieć czemu - tajemniczego blondyna z ulicy Pokątnej, o którym - jak dotąd myślała - dawno już zapomniała. Cały czas towarzyszyło jej uczucie niepokoju i jakby bezpańskości, które były wynikiem jej wahania i bicia się z myślami. Wiedziała, że jej życie musi wrócić na właściwe tory, a do tego potrzebuje decyzji.

Następnego ranka obudziła się dość wcześnie z prostą myślą.

Wraca do Hogwartu.